تا سودا شب نقاب صبح صادق کرده ای
روز را در دامن مشکین شب پرورده ای
ای بسا شبها که با مهرت به روز آورده ام
تا تو بر رغم دلم یک شب به روز آورده ای
از بخاری چشمه خورشید را آشفته ای
وز غباری خاطر گلبرگ را آزرده ای
مه رخان چین به هندویت خطی داده اند
زان سیه کاری که با خورشید رخشان کرده ای
گر چه جان بخشیده ای از پسته تنگم ولی
شد ز عناب لبت روشن که خونم خورده ای
مردم چشم جهان بینت اگر خوانم رواست
زانکه در چشم منی وز چشم من در پرده ای
جاودان در بوستان عارضت سرسبز باد
آن نبات تازه کز وی آب شکر برده ای
گرد عنبر بر عذار ارغوان افشانده ای
برگ سوسن بر کنار نسترن گسترده ای
یار کنار چشمه حیوان به مشک آلوده ای
یا غبار درگه صاحب به لب بسترده ای